رفتارهای پرخاشگرانه و اختلال سلوک

ویژگیهای اختلال سلوک

خصیصه های محوری: خصیصه های چندی برای اختلال سلوک وجود دارد که رفتارها را با آنچه به عنوان قسمتی از رشد بهنجار دیده می شود متفاوت می سازد.

نخست اینکه، بسیاری از رفتارها نظیر نزاع نسبتا فراوان هستند. در بعضی موارد هم که رفتارها از فراوانی کمتری برخورداربوده،شدت و سختی جزء ویژگی آنست. (حریق عمدی)

دوم: تکراری و مزمن بودن رفتار: به نظر نمی رسد که رفتارها به طور نادر یا طی دوره کوتاهی رخ دهند که عوامل یا فشارزاهای دیگر (مثل تغییر محل اقامت، طلاق) فعال هستند.

سوم: گستردگی رفتارها نیز جزء خصایص محوری است. به جای یک نشانه واحد یا رفتار هدف، معمولا رفتارهای گوناگونی با همدیگر رخ می دهند که یک نشانگان یا منظومه نشانه ها را می سازند.

اختلال سلوک به عنوان یک نشانگان، شامل خصیصه های هسته ای متعددی است از جمله: نزاع، قشقرق راه انداختن، سرقت، مدرسه گریزی، تخریب اموال، به مبارزه طلبیدن یا تهدید کردن دیگران و فرار کردن.

درمانهای رایج:

منظور از توصیف اختلال سلوک و ویژگیهای بسیار آن ترسیم یک تصویر مایوس کننده نیست بلکه شناسایی حقایقی است که تا کنون در مورد این اختلال به دست آمده است.ویژگیهای کلیدی را که باید برای مداخله موثر به ذهن سپرد پایداری و نافذ بودن اختلال سلوک است.

برای درمان از درمانهای گوناگونی استفاده شده است که شامل اشکال مختلف درمان فردی و گروهی، رفتاردرمانی، درمان آسایشگاهی، دارودرمانی، جراحی روانی و انواعی از درمانهای ابتکاری اجتماعی است.

بیشتردرمانها از طریق تغییر جنبه خاصی از کارکرد یا فرآیندهای درونی کودک به فرد توجه دارند. رویکردهای گوناگونی که به تغییر فردی کودک اهمیت می دهند شامل درمان فردی و گروهی، درمانهای شناختی و رفتاری و دارودرمانیهاست.

کثرت درمانهای موجود را می توان یک گواه بهداشتی دانست که حاکی است حوزه درمان به طور انعطاف ناپذیربه یک یا دو درمان خلاصه نمی شود. از طرف دیگر گوناگونی شیوه ها نشان می دهد که از لحاظ بالینی یک رویکرد خاص رفتار ضد اجتماعی شدید را بهبود نمی بخشد.

این طبقات درمانی شامل: مداخلات مبتنی بر شرطی سازی کنش گر، آموزش مهارتهای اجتماعی، درمانهای مبتنی بر والد – خانواده و درمانهای شناختی را شامل می شوند.